Analizden (henüz başlarda olsam da) öğrendiğim en etkileyici şey, rüya ve gerçeklikteki değişimlere teslim olma bilinci. Analiz edileni kuramsal bir dondurmaya tabi tutarak değişimi yavaşlatan hatta bazen engelleyip tersine döndüren müdahalelerden uzak durulması.
Esasında, rüya analizini şimdiye kadar tanıdığım psikoterapi uygulamalarından ayıran ince fikri bu:
Rüyada ve gerçeklikte;
Gelen gelir; daha iyisinin geleceğine hep inanırız. Uyarıları günlük akış içinde dikkate alır; potansiyellerin ise idrak ettiğimiz miktarca peşinden gideriz. Bu gidişi zihnimizde üstün bir çaba (kendini gerçekleştirme) gibi kurumsallaştırıp sonucunda olağanüstülükler beklemeyiz. Böylece, hayal kırıklığına uğramadan yokuşu tırmanmaya devam edebiliriz.
Arada aşağıya bakıp eski bizlere veda ederiz ve geldiğimiz yere şükrederiz. Çıkacağımız yol yeşerir; güzelleşir. Dağın bir yamacında durup evler inşa etmeye, (psikoterapi zaferleri için) anıtlar dikmeye çalışmayız. Çünkü bu, bizi yoldan alıkoyar. Giden gitmiştir ve andaki yeni potansiyeller eski gölgelere anıt dikerken gözden kaçırılamaz.
Yeniler ise her zaman eskinin bir üst formudur.
Yeterince ayırt edilememişse keskinleşmiş gölgeler olarak ya da hürmette kusur edilmediyse nurları artmış potansiyeller olarak...
What I've learned most from analysis (even though I'm still in the early stages) is the awareness of surrendering to changes in dreams and reality. It avoids interventions that slow down, or even sometimes prevent or reverse, change by subjecting the analysand to a theoretical freeze.
In fact, this is the most subtle idea that distinguishes dream analysis from other psychotherapy practices I've encountered.
In dreams and in reality:
What comes, comes; we always believe that something better will come. We heed the warnings in the daily flow and pursue potentials to the extent we realize them. We don't institutionalize this journey in our minds as a supreme effort (self-actualization) and expect extraordinary results as a result. This way, we can continue climbing the hill without disappointment.
From time to time, we look down, bid farewell to our old selves, and give thanks for where we've come. The path we're on blossoms and becomes more beautiful. We do not try to stand on a mountainside and build houses or erect monuments (to the victories of psychotherapy) because that would distract us from the path. What's gone is gone, and the new potentials of the moment cannot be overlooked when erecting monuments to old shadows. The new, however, is always a higher form of the old. If not sufficiently distinguished, as sharpened shadows, or if respect has been shown, as potentials whose light has increased.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder